Ik schreef en maakte dit stuk over romantiek en hoe fijn het is niet te weten hoe iets zou kunnen zijn.
ROMANTIEK
Romantisch, noemde hij het – mijn scheikundeleraar van vroeger die niet wilde weten of zijn lievelingskat nog wel thuiskwam, als ze niet thuiskwam (hoog), omdat hij zo hield van het dromen het dromen, het dromen
Nét als die AFC Ajaxsupporter die, zolang alles is wetenschap niet verklaard kan worden en niemand kan zeggen waaróm hij zo van haar hield (alleen hij weet dat), pas begint met juichen als het éinde nadert want soms verlies je zonder dat je het zelf weet
Of dat stelletje daar, ze weten dat ze uit elkaar, maar zolang hij niets zegt en zij zwijgt zijn ze, toch nog, een beetje van elkaar
Romantisch, noemde hij het – de chemie van de tijd die niet weet hoe laat het is omdat zelfs iets als relativiteit en kwantummechanica relatief is, als alles mogelijk is als het enige wat overblijft het liever dagdromen in een auto het liever dagdromen, dagdromen. Omdat hij zo hield van het nooit aan te hoeven komen; hij hield zo van het niet kunnen weten wat er zou kunnen, als het kon.
