Dit stuk schreef ik in opdracht voor een veteraan die eerder in Afghanistan diende, die het logischerwijs enorm zwaar had rondom de hele Afghanistan-situatie. Ik wilde in dit stuk naar voren laten komen dat, ondanks dat alle hulp nu is teruggeroepen en de mensen weer aan zichzelf zijn overgeleverd, hij en mede-veteranen hopelijk wel een keerzijde hebben kunnen laten zien. Een beetje liefde aan mensen, aan kinderen, het besef dat gedrag ook anders kan zijn. Omdat die keerzijde nodig is voor verandering. Ook al breekt het mijn hart.
Ik kan me niet voorstellen hoe veteranen zich in deze situatie voelen; ik heb er niet eens gevochten en lig al weken wakker. Omdat ik me wel kan voorstellen wat het is om PTSS te hebben, wilde ik iets met de nacht doen. Slapen is dan namelijk vaak dramatisch. Ik hoop dat het enigszins van steun kan zijn als hij dit in de nacht leest.
Geef een reactie