Juist omdat ik ging van letterlijk niet durven praten naar mijn stem volledig omarmen, ken ik de kracht van taal tot in de max. Hoe ze in het hart raakt, maar wel pas als je jezelf weet te raken. Dat ze de snaren aanslaat die iedereen spreekt, maar alleen als je haar universele taal kraakt. Dat je stem ervoor kan zorgen dat mensen luisteren, dat er van binnen iets switcht, als je op de rand van poëzie direct kan zijn. Dan ontstaat er magie. Rollen er tranen. Dan zie ik een lach. Ontstaat er herkenning. Verbinding.