Het duurt even voordat we het doorhebben,
maar uiteindelijk begrijpen we het
De paniek die ontstaat
als we onszelf eenmaal kwijtraken
Wat heb ik?
Wat gebeurt er met mij?
Ik snap er echt niks van
Hoe het steeds langer duurt,
ook ons korte lontje

Het duurt even,
maar uiteindelijk begrijpen we het
Zien we het aan elkaar,
de overgang

En we herkennen dat we het soms niet durven te bespreken
uit angst dat iemand zegt
Het is zeker omdat ze haar geluk kwijt is,
haar werkethos
en bij de volgende keer dat we iets niet meer weten
zouden ze zeggen:
Het zal de leeftijd wel zijn
‘t is de overgang zeker
Dat is wat we denken dat ze zeggen
Dat ze achter onze rug om fluisteren
dat we juist blij moeten zijn
met deze fase
Er gewoon doorheen moeten
Daarom houden we onze mond

Wat we hopen
is dat wij het op een dag wel durven te zeggen
Zodat zij het zien
De plotseling opkomende rode gloed
over het hele lichaam
De paniek in ons hoofd
Het blozen, de koude rillingen
We hopen dat,
als wij er eenmaal over durven te praten,
zij het herkennen

en dat ze zullen zeggen:
We begrijpen het
We begrijpen dat je vandaag even net wat minder
productief bent dan normaal
Dat je soms niet op de juiste woorden komt
We begrijpen de opstartproblemen
als je je de hele nacht in het zweet hebt gewerkt
Dat je niet altijd alles kunt onthouden
maar het eigenlijk wel weet
Dat je wel geduld op wilt brengen
maar het de juiste dag niet is
Dat het soms voelt alsof je aan het krimpen bent
tussen je collega’s in
omdat je nooit weet wanneer het komt
hoe lang het blijft
en in welke hoedanigheid
Het duurt even
voordat we erover durven te praten.
Maar uiteindelijk willen we niet langer alleen,
juist samen
Alleen dan kunnen we kijken
naar een duurzame voedingsbodem
op het werk, voor iedereen.