Afgelopen kerst vond voor de eerste keer een nieuwe kerstviering plaats in Den Bosch: de Heilige Huisjes. Voor de ontwerpers van een van de huisjes, Studio Pekka, maakte ik een drieluik, waarbij het thema gekoppeld was aan het huisje: de ruimte. Mijn teksten gingen over filosofische en fysieke ruimte, waarbij we van intern naar extern en vragen “afvuren” gingen. De openingsact was samen met een vuuractrice; onze inhoud was op elkaar afgestemd. Hieronder heb ik de tweede tekst gedeeld.
SPOKEN WORD VOORDRACHT — Kelly Verdonk SAMEN MET — Jessica de Bont OPDRACHTGEVER — Studio Pekka
Soms zou ik de wereld willen vastpakken en dan zo ver uitzoomen dat je het verschil niet meer ziet tussen wel of geen grens, Licht of donker, zwart of wit, arm of rijk, goed of slecht, laag of hoogopgeleid tussen man of vrouw (en alles daar tussenin), hetero, lesbisch, homo of bi alfa of beta, zichtbaar of onzichtbaar, mars of venus, jong of oud, leven of dood wetenschap of religie tussen winnaar of verliezer, mens of dier, tussen wie te gevoelig is of juist helemaal niet, Wie zichtbaar is of wat je helemaal niet ziet, tussen spoken word of poëzie, links of rechts, tomato, tomaat Uitgesproken of onuitgesproken mensen met wel of geen empathie tussen achteruitgang of vooruitgang dat je geen grenzen meer tussen wijken of landen ziet Niet langer open of gesloten Geen grootverdieners of mensen met een kleine portemonnee tussen geloven, ook al geloof ik er wel in dat je ergens in moet geloven, maar laat dat dan gelijkheid zijn. Laat dat dan zijn dat je tussen iedereen alleen nog de gelijkenis ziet, omdat er in die ruimte geen reden voor polarisatie is
Nee, nee, nee, ik wil de wereld vastpakken en dan zo ver inzoomen dat je alleen nog de woorden en, tussen en daarnaast kunt zien ik zou zo ver in een lichaam willen kruipen dat ik onder iemands oordelen door de uiteindelijke werkelijkheid zie ik zou mijn oor op zoveel mogelijk harten leggen en luisteren naar de beat en in sommige wereldleiders zou ik graven tot ik het eerste beste beetje menselijkheid tegenkom in de hoop dat ik kan zeggen zie je wel, iedereen is mens ik wist het wel in ogen die zo donker zijn dat je er bang van wordt zou ik het lichtknopje zoeken en op aan drukken ik zou wereldklokken aandraaien in de hoop dat iedereen voor heel even hetzelfde ziet (dat is dan op zijn minst iets) en ik zou knikken tussen de regels door zou ik knikken want uiteindelijk wil iedereen gehoord worden, gewaardeerd en gezien
Of ik nou uitzoom of heel ver in Soms hoop ik gewoon dat we voor heel even niet meer naar onze verschillen zouden kijken dat iedereen gelijk is.
HIERIN GELOOF IK
Kan gedragsverandering ook leuk zijn? Ja. Met spoken word. Op een speelse manier raak ik in het hart, focus op wat we willen bereiken en maak ik belangrijke onderwerpen bespreekbaar. Van rake spoken word voordrachten van mijn hand tot speelse taalprogramma’s
voor kinderen bij De Speak Up Club met bijvoorbeeld een limousine, een dierenasiel en een kinderstadsdichter. Wij maken het zo leuk, dat iedereen die betrokken is er als vanzelf wel over gaat praten, delen en herhalen. En dan komt die verandering vanzelf. Geloof me.