Als dit een landing was, zou dit een maanlanding zijn.
Mijn eerste poëtische missie, met aan boord: jullie.

Als wetenschapper zouden we voet zetten
op onbekende oppervlaktes
want dat wij niet alles weten,
dat is geen raketwetenschap

Hier landen mensen.
Als begroeting kussen we de zon.

Als planeet zouden we er een zijn
die eigenlijk niet zou mogen bestaan
Als krater zou je ons vanuit de achtertuin zien
met het blote oog,
maar wel alleen als je ervoor openstaat

Als astronaut zouden we weten dat er teveel grenzen
fysiek en figuurlijk worden overschreden
door alle vraagtekens die in de lucht blijven zweven
Als wiskundige zouden we zeggen:
je kunt altijd rekenen op hulp
Sommige kinderen weten dat dat niet waar is
Sommige kinderen leren al op jonge leeftijd
dat rekenen soms niet de juiste taal is
zeker niet bij huiselijk geweld

Als schrijver zouden we hen naar een goed eind
toe willen schrijven,
maar we kunnen het niet garanderen
Als psycholoog zouden we zeggen
dat we naar het onmogelijke verlangen,
ook in de liefde

Als kind denken we:
misschien als ik hun gewicht draag
als ik hun pijn absorbeer
misschien als ik net wat eerder op sta,
wat harder mijn best doe,
wat meer toesta
misschien dat ze dan van me zullen houden
ik kan best leuk zijn, echt waar

Als wetenschapper zouden we weten
dat volhouden praktisch onmogelijk is,
we zouden roepen: ik begrijp het niet
waarom sta je zoveel toe, als het niet nodig is
maar een kind zou het begrijpen.
We doen er alles aan om dichtbij
onze ouders te blijven

Als archeoloog zouden we een gat graven
in onze familiegeschiedenis
wat we hopen te vinden is
een antwoord

Als dichter zouden we weten
dat poëzie niet alle antwoorden heeft,
maar wel een stem
Van de sterren zouden we leren dat wij
het verleden zijn, maar ook alles daarbuiten
van de maan, moeder van het universum
en hemelkoningin,
zouden we leren dat ze van ons allemaal is,
maar van sommigen net wat meer,
net zoals dat in sommige gezinnen gaat.