We kunnen ons niet voorstellen hoe het is

Opgroeien zonder fatsoenlijk te kunnen lezen en schrijven

Hoe je codes leert kraken

met halfgesloten ogen

A = G

N = 20

K is… B

Je vraagt je af wat er gebeurt 
als iemand het weet 

misschien moet ik het maar nooit vertellen

Je vertelt jezelf en iedereen die ernaar vraagt

bij elke brief, elk formulier en elke betaling

dat je je bril vergeten bent,

een pen,

dat je geen tijd hebt vandaag,

je vult het thuis wel in,

hou nou op,

waar de fuck bemoei je je mee

Een grote mond klinkt net wat draaglijker

dan ‘ik kan het niet lezen’

Ik ken mijn eigen moedertaal niet,

hoe moet ik dit doen dan,

zeg jij het maar

Wat zou jij doen

als je denkbeeldige dialogen voert

om de rekening te betalen,

als je een doktersafspraak moet maken,

als de trein alleen vertrekt in je dromen

wat zou jij doen, zeg het maar

Misschien kunnen we ons indenken hoe het is

om dingen te verzwijgen

te doen of we het tóch kunnen

Dat we soms geen idee hebben waar we ja op zeggen,

maar dát we zo graag ja zeggen,

ook als we het niet begrijpen,

om maar niet afgesneden te zijn

van de maatschappij, van de voetbalclub,

van het apothekersrecept 

dat je eigenlijk zo hard nodig hebt

Maar vooral kunnen we begrijpen hoe het voelt

om geheimen te bewaren

We begrijpen dat het lijkt alsof we de enige zijn

Dat mensen het niet van ons gezicht aflezen,

maar we dat wel denken

We begrijpen dat we ons schamen

Dat we soms door de grond willen zakken

door het schaamrood op onze kaken,

wat letterlijk pijn doet

We begrijpen dat we doen alsof,

maar diep van binnen beter weten

Dat we het liefst géén masker zouden dragen

Dat niemand van ons onze dromen ooit wou opgeven

Dat we het wel willen zeggen,

Maar het juiste moment nooit komt

Dat we het wel willen delen,

Maar we ons nooit goed voelen die dag

We begrijpen dat we de woorden soms gewoon niet uit onze strot krijgen,

Dat het te gevoelig ligt

Dat we de mensen op afstand houden,

Terwijl we verlangen naar het tegenovergestelde

We begrijpen de angst voor reacties

De angst voor de angst

We begrijpen de eenzaamheid

Het wel vertellen, niet vertellen

Die altijddurende afweging

Kan ik je wel vertrouwen, of toch nog niet

De hoop dat onze kinderen het anders zullen doen

Misschien moet ik het ze maar nooit vertellen

Maar uiteindelijk zullen ook zij het zien

Waarom je continue je pen vergeet,

terwijl zij ‘m zagen zitten in het hoekje van je tas,

Waarom je nooit de contributie betaalt

van de voetbalclub van je zoon,

maar wel het hardst staat te juichen 

langs de zijlijn als hij scoort

Het schaamrood op je kaken als de postbode komt

De stapel blauwe enveloppen

Uiteindelijk zullen ook zij het zien

en ze zullen zeggen dat het soms beter is

om je geheim te delen

dat iets wat heel moeilijk lijkt
soms ineens veel makkelijker is,

als je het eenmaal hebt verteld

dat je ineens weer meedoet in de maatschappij,

er ineens weer dialogen zijn,

en ruimte voor wie jij bent

Dat lezen we in de portretten

van ex-laaggeletterden in de krant

hoe gelukkig ze zijn te spreken

want zij die opgroeien met geheimen,

zijn niet alleen hun woorden kwijt,

maar vooral ook hun stem.